Hayat acılara rağmen devam ediyor

Yeni yıl gelirken 2015 yılının son gününde yoğun kar yağışı altında rahmetli Annemin ve rahmetli üç kız kardeşimin Feriköy Mezarlığındaki ebedi istirahatgâhlarının koynuna Annem kızını, kardeşlerim ise ablalarının yanlarına aldılar.

Hayatında ilk defa hastaneye hasta olarak yatmıştı kız kardeşim Nurcan… Beş çocuğu var. Aralık başında baş ağrısından nöroloji bölümüne yattı, beyinde ur varmış, yarısını alabildiler. Ameliyat sonrası üç hafta yoğun bakımda kaldı sonrası malum, ana koynu…

Annelik böyledir, çocuğun doğar kucağına verirler, ölür yine kucağına alırsın…

Toprağa verdiğimiz günden bu yana yedisi geldi kız kardeşim Nurcan’ın.  Çok kardeş olmanın zorluğudur kardeş tabutunu öpmek…

Toprağın üstünde kar var ama altında koyun, koyuna yatan Anne ve Kızları. Mekânları cennet olsun. Sizler ile bunu paylaşmak istedim.

Çok kardeş oldun mu zordur! Rahmetli kardeşim Zafer şöyle demişti Refik ağabeyimin cenazesinde “Ağabey, Allah bana kardeş cenazesi taşımayı nasip etmesin…” Etmedi, çünkü o sözünden sonra aramızdan ayrılan ilk maalesef kardeşim Zafer olmuştu. Mekânları cennet olsun.

Bir sorumluluğumuz var sizlere karşı, yazılarımız ve haberlerimiz ile… Acılar ile yaşarken haberlerimizi yine paylaşmaya devam etmeliyiz.  Bu vefat olayını tek bir kişi biliyordu sadece… Başka kimseye de anlatmadım. İnsan acıyı yüreğinde hissederken yüreğinde başka bir duyguyu da hissetmekte hizmeti. İçimizde öyle acıları yaşayanlar olmuştur ki kalbini eline alıp görevine koşmuştur. Hayat devam ediyor.